وایکینگ ها دزدان دریایی منطقه اسکاندیناوی، دانمارک، نروژ و سوئد کنونی بودند که از اواخر قرن هشتم تا پایان قرن یازدهم به اروپای شمالی، مرکزی و غربی از سرزمین های خود در شمال اروپا حمله کردند. آنها 300 سال با کشتی های بزرگ و خاص خود اروپا را به وحشت انداختند و در جستجوی برده و زمین از طریق دریا به کشورهای دیگر رفتند. آنها بخشی از فرهنگ پیچیده نورس بودند که در آن واحد جنگجو، مهاجم و تاجر بود. شیوه زندگی وایکینگ ها بسیار روستایی بود و تقریباً هیچ شهری بین جوامع آنها وجود نداشت. اکثریت از طریق کشاورزی، یا در امتداد ساحل، از ماهیگیری زندگی می کردند.
در فرهنگ وایکینگ، موهای بلوند زیباتر بود. بنابراین مردان وایکینگ موهای خود را با صابون های قوی می شستند تا آنها را بلوند کنند. برخی دیگر از قبایل وایکینگ از همین روش برای بور کردن ریش خود استفاده میکردند.
چیزهایی که از مناطق باستانی زندگی وایکینگ ها کشف شده است، ابزارهایی مانند شانه، تیغ، موچین، گوش پاک کن و … نشان می دهد که آنها به ظاهر و بهداشت خود اهمیت زیادی می دادند. آنها حداقل هفته ای یک بار در چشمه های آب گرم حمام می کردند و آن را بسیار خوشایند می دانستند.
در سال 793، نیروهای مسلح به صومعه ای در ساحل نورثومبرین حمله کردند. راهبان وحشت زده و مبهوت اسیر مهاجمانی شدند که دست و پای آنها را به زنجیر بستند و بردند. این اولین حمله ثبت شده وایکینگ هاست. پس از آن، در سال 795 در ایرلند و 799 در فرانسه، اولین حملات وایکینگ ها ثبت شد.
وایکینگ ها به قایق ها و کشتی های خود بسیار علاقه داشتند و به همین دلیل یکی از افتخارات آنها این بود که در قایق ها و کشتی ها دفن شوند. اسکاندیناوی ها معتقد بودند که پس از مرگ رزمندگان دلیر، زندگی شاد و دلپذیری در انتظار آنهاست و با دفن شدن در کشتی و قایق مورد استفاده در دنیا، می توانند راحت تر به مقصد نهایی خود برسند. آنها مردان و زنان جنگجو و شجاع را همراه با تجهیزات جنگی ارزشمند در قایق دفن کردند.
کسانی که قربانی این جنگجویان وحشی میشدند، آنها را وایکینگ نمینامیدند. این نام در قرن یازدهم رایج شد و احتمالاً از کلمه vik به معنای “خلیج” یا “ورودی” در زبان نورس قدیم که توسط وایکینگ ها صحبت می شد ، گرفته شده است. به جای وایکینگ ها به آنها «دانی» می گفتند که به معنای دانمارکی است. اما دانمارکی که امروز می شناسیم با دانمارکی که در آن زمان می گفتند متفاوت است. منظورشان از دانمارکی ها، شمالی های بی دین و ایمان بودند!
تجارت برده همچنین بسیاری از وایکینگ ها را ثروتمند کرد. پس از یورش و غارت هر سرزمینی، مردان و زنان را به بردگی می گرفتند و در بازارهای برده فروشی در نقاط مختلف اروپا و خاورمیانه می فروختند.
درست است که ما وایکینگ ها را با جنگجویانشان می شناسیم، اما اکثر مردان وایکینگ حداقل چند ماه از سال را به دور از جنگ و خونریزی در مزارع خود کار می کردند و علاوه بر کشاورزی، مقدار کمی نیز گاو داشتند. مثل گاو و گوسفندی که داشتند.