به عنوان یک سبک معماری، معماری رنسانس در قرن پانزدهم فلورانس ایتالیا ظاهر شد و از آنجا به بعد تا پایان قرن شانزدهم در سراسر اروپا گسترش یافت. سبک رنسانس جایگزین سبک گوتیک قرون وسطایی شد و از ویرانه‌های رومی موجود در ایتالیا و همچنین از کتاب‌های معماران باستانی مانند ویترویوس الهام گرفت. سبک معماری رنسانس، سبکی است که تکنیک‌های یونانیان و رومیان باستان را احیا و ابداع می‌کند. در ادامه ویژگی‌های کلیدی ارائه شده است که به شما امکان می‌دهد این سبک منحصر به فرد را در هر نقطه از تور اروپا بشناسید.
فهرست کلیدی از عناصری که در معماری رنسانس باید جست‌وجو کرد
اگر لیست عناصر زیر را در نظر داشته باشید، می‌توانید ساختمان‌های رنسانس را به راحتی از سایرین متمایز کنید. ابتدا تنها سه نوع ساختمان در این دوره ساخته شد: کلیساها، کاخ‌ها و ویلاها. ویلاها به عنوان یک اقامتگاه حومه شهر و کاخ به عنوان یک اقامتگاه شهری در نظر گرفته شده بود. این انواع هنوز در بقیه اروپا معتبر هستند. علاوه بر این، ساختمان‌های رنسانس دارای کلاسیزم مسطح هستند، به این معنی که دیوارهای ساختمان عمق فیزیکی زیادی در تزئینات خود ندارند. برای درک این موضوع، بهتر است به یک نمای بیرونی باروک نگاه کنید و ببینید که عمق زیادی در دکوراسیون دارند. نکته دیگر مسطح بودن این واقعیت است که خطوط منحنی هرگز در ساختمان‌ها استفاده نمی‌شوند. همه چیز نسبتاً مستقیم است و فقط چند قوس دارد. رایج‌ترین عناصر تزیینی معماری رنسانس عبارتند از: ستون‌ها، سنگ فرش‌ها، طاق‌ها و رشته‌های زه. علاوه بر این، طبقات مختلف نماها اغلب با تزئینات مشخص شده اند، بنابراین به راحتی می‌توان با نگاه کردن به یک طبقه یا دو طبقه بودن ساختمان پی برد.
1. استفاده از ستون‌ها در معماری رنسانس
اگرچه بیشتر افراد تمایل دارند ستون‌ها را ه معابد یونانی یا رومی باستان مرتبط کنند، اما آنها همچنین یکی از ویژگی‌های مهم معماری رنسانس هستند. پس از سقوط امپراتوری روم غربی در سال 476، دانش و فنون توسعه یافته توسط رومیان به تدریج از بین رفت. در قرن پانزدهم، مردمی که در ایتالیا زندگی می‌کردند، تکنیک‌های رومیان باستان را نمی‌دانستند. آنها توسط خرابه‌های ساختمان‌های رومی احاطه شده بودند که نمی‌دانستند چگونه آن ها را بازسازی کنند.
به نظر می‌رسد که ستون‌ها عنصری آسان برای ساختن باشند، اما این‌گونه نیست. بدون هیچ دانشی از ارتفاع، عرض و فرمول دقیق ریاضی درست، فرد در ساختن یک ستون چندان موفق نخواهد بود. با یافتن کتاب‌هایی که این جزئیات را توضیح می‌دهند، معماران دوره رنسانس توانستند نحوه انجام آن را بیاموزند. آنها همچنین در مورد سه سبک ستون‌ها: دوریک، یونی و کورنتی یاد گرفتند. معماران با یادگیری نحوه ساخت ستون‌ها، آنها را به عنوان یکی از ویژگی‌های کلیدی بیشتر ساختمان‌های دوره رنسانس معرفی کردند. یک نمونه از استفاده از ستون‌ها در معماری رنسانس، سرستون‌های کورینتی در موزه هنر متروپولیتن نیویورک است.
2. استفاده گسترده از اشکال هندسی
در حالی که معماری گوتیک از برخی اشکال هندسی استفاده می‌کند، مانند معماری رنسانس از آنها درکی ندارد. تسلط بر اشکال هندسی در معماری امری ضروری است زیرا می‌تواند پایداری ساختمان را در طول زمان تضمین کند و از فضا به نحو صحیح استفاده کند. همچنین به ارتفاع ساختمان کمک می‌کند: هرچه سازه پایدارتر باشد، نتیجه نهایی بلندتر و بزرگتر خواهد بود. اکثر نقشه‌های ساختمانی مربوط به دوره رنسانس از دایره و مربع در طرح‌های خود استفاده می‌کنند. این تضمین می‌کند که ساختمان دارای یک پایه محکم است، اما نقش زیبایی شناسی نیز ایفا می‌کند و پلان را پر از تناسب می‌کند.
3.فضای داخلی پر جنب و جوش نقاشی شده توسط استادان رنسانس
رنگ‌آمیزی پر جنب و جوش داخلی بیشتر ساختمان‌های رنسانس، علیرغم این که دقیقاً یک ویژگی معماری نیست، اما ذکر آن در این لیست ضروری است. به دلیل پیشرفت مواد و تکنیک‌ها، نقاشی‌های دیواری اغلب با هنر رنسانس مرتبط هستند. کلیسای سیستین تا حد زیادی مشهورترین نمونه‌ای است که در آن معماری محیط مناسبی را برای یک فضای داخلی نقاشی شده نفس‌گیر فراهم می‌کند.
4. بازگشت گنبدها در معماری رنسانس
گنبدها عناصر معماری آشنایی هستند که هنوز هم در ساختمان‌های معاصر به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این حال، آنها در معماری قرون وسطی مورداستفاده قرار نگرفتند و تنها در رنسانس به عرصه معماری بازگشتند. با توجه به نویسندگان باستانی مانند ویترویوس، معماران توانستند روش مناسب برای ساخت گنبد را در این دوره بیابند. شناخته شده ترین گنبدهای دوره رنسانس گنبدهایی هستند که توسط برونلسکی در فلورانس و توسط میکل آنژ در رم ساخته شده است. با این حال، ساخت آنها بدون نظریه ارائه شده توسط ویتروویوس ممکن نبود.