معرفی ایروان – ارمنستان

ایروان پایتخت جمهوری ارمنستان و یکی از سه مرکز قفقاز جنوبی است.

ایروان از شمال با گرجستان ، از شرق با جمهوری آذربایجان ، از غرب با ترکیه و از جنوب با ایران و نخجوان همسایه است؛ گردشگری در ارمنستان یکی از منابع اصلی درآمد کشور ارمنستان می‌باشد و نقش مهمی در اقتصاد ارمنستان ایفا می‌کند.

این شهر با بیش از یک میلیون نفر بزرگترین جامعه ارمنی در جهان است.

در سال‌های اتحاد جماهیر شوروی ، ایروان به دنبال نقشه‌های جدید معمار الكساندر تامانیان برای ساختن یك شهر كامل ، تحت بازسازی عظیم قرار گرفت.

چشم‌انداز او یک شهر نئو کلاسیک بود که راه‌های گسترده‌ای برای شباهت به پاریس ، وین و سن پترزبورگ داشت.

ایروان مرکزی یک جواهر واقعی از معماری اولیه اتحاد جماهیر شوروی است.

این شهر همچنین میزبان برخی از شگفتی‌های مدرن و پسامدرن است که بیشتر آن اثر مگالومانیا معماری شوروی ارمنستان است.

کوه آرارات ، نماد ملی ارمنستان ، بر خط آسمان ایروان تسلط دارد و می‌توان گفت نماد اصلی ایروان کوه آرارات است که از هر منطقه در پایتخت قابل مشاهده است.

نشان دیگر شهر یک شیر تاج‌دار روی پایه است که در قسمت بالایی آن نام شهر نوشته شده است.

در 27 سپتامبر 2004 ، ایروان سرودی را به نام “اربونی-ایروان” تصویب کرد که توسط پرویر سواک نوشته شده و ادگار هووانیسیان آن را ساخته است.

پرچم انتخاب شده برای ارمنستان نیز دارای پس زمینه‌ای سفید است که مهر شهر در وسط آن قرار دارد ، و توسط دوازده مثلث کوچک قرمز احاطه شده است که نماد دوازده پایتخت تاریخی ارمنستان می‌باشند.

این پرچم شامل سه رنگ قرمز ، آبی و نارنجی است. شیر بر روی زمینه نارنجی با لبه آبی به تصویر کشیده شده است.

در سال 1501 ، بیشتر سرزمین‌های ارمنستان شرقی از جمله ایروان به سرعت توسط سلسله نوظهور صفوی ایران به رهبری شاه اسماعیل اول فتح شد.

اندکی بعد در سال 1502 ، ایروان به مرکز اریوان بگلاربگی ، قلمرو اداری جدیدی از ایران که توسط صفویه تشکیل شد ، تبدیل شد.

برای 3 قرن بعد ، با مداخلات مختصر ، تحت حکومت ایران باقی ماند.

ایروان که توسط عثمانیان به عنوان ریوان شناخته می‌شد به دلیل اهمیت استراتژیک خود ، در ابتدا اغلب با یکدیگر درگیر می‌شد و بین سلطه رقیب امپراتوری ایران و عثمانی به این سو و آن سو می‌رفت تا اینکه برای همیشه تحت کنترل صفویان درآمد.

در سال 1555 ، ایران از طریق پیمان آماسیا ، تصرف مشروع خود را بر ایروان با عثمانی تأمین کرد. 

در سال‌های 1582–1583 ، عثمانی به رهبری سردار فرهاد پاشا کنترل مختصری بر ایروان گرفتند.

فرهاد پاشا موفق شد قلعه اریوان را در خرابه‌های قلعه باستانی ارمنی با قدمت هزار ساله در ساحل رودخانه هرازدان بسازد.

شاه عباس اول فارس كه بین سال‌های 1588 تا 1629 حكمرانی كرد ، دستور تبعید صدها هزار ارمنی از جمله شهروندان از ایروان به سرزمین اصلی ایران را صادر كرد.

در نتیجه ، ایروان جمعیت ارمنی خود را که به 20٪ کاهش یافته بود ، به طور قابل توجهی از دست داد ، در حالی که مسلمانان از جمله فارس ، ترک ، کرد و تاتار با حدود 80٪ از جمعیت شهر سلطه پیدا کردند.

مسلمانان یا کم تحرک ، نیمه کم تحرک و یا کوچ نشین بودند. ارامنه عمدتاً محله کندد ایروان و حومه روستایی اطراف شهر را اشغال کردند.

با این حال ، ارامنه بر مشاغل مختلف و تجارت در منطقه تسلط داشتند و از نظر اقتصادی از اهمیت زیادی برخوردار بودند.