هفدهمین روز از هر ماه در گاهشمار ایرانی سروش نام دارد و هفدهم فروردین نخستین روز سروش سال است که هنگام جشن سروشگان يا جشن هفدهروز میباشد.
سُروش یکی از ایزدان باستانی ایرانیان است. سروش از ایزدان بزرگی است که بر نظم جهان مراقبت دارد، پیمانها را میپاید و فرشتهٔ نگهبان خاص زرتشتیان است.
نماد جشن سروشگان
سروش که ایزد پیامآور خداوند و نگاهبان بیداری بوده است.
خروس و به ویژه خروس سپید از گرامیترین جانوران در نزد ایرانیان به شمار میرفته و به سبب بانگ بامدادی، نماد جشن سروش محسوب میشود.
معنای واژه سروش
سروش و جشن سروشگان در اوستا به صورت sraoša یا seraoša آمده است. این واژه از ریشهی sru مشتق شده و در اوستا ، هم به معنی «فرمانبرداری» و هم نام یکی از ایزدان است.
سروش، ایزدی است که نیایش را به مردم آموخت. او از ایزدان بزرگی است که قبل از طلوع آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا میخواند و بر نظم جهان مراقبت دارد.
روز سروش در ماه فروردین از اهمیت ویژهای برخوردار بوده و ایرانیان در این روز به عبادت و نیایش پروردگار پرداخته و به معابد میرفتند.
ایزد سروش بر فراز کوه البرز کاخی دارد، با یکهزار ستون که به خودی خود روشن و ستارهنشان است. گردونهی او را در آسمان، چهار اسب نر درخشان و تیزرو با سمهای زرین میرانند.
هیچ موجودی از ایشان پیشی نمیگیرد و بدین گونه است که او دشمنان خود را هر کجا که باشند، دستگیر میکند.
سروش همیشه بیدار است و هرگز به خواب نمیرود و مخلوقات مزدا را پاسبانی میکند و برای محافظت نوع بشر هر روز و هر شب، سه بار به دور زمین میگردد.
ایزد سروش کیست؟
سروش در میان ایزدان نخستین کسی است که زبان به ستایش خداوند و نیایش امشاسپندان گشود. نخستین کسی که مراسم مذهبی به جای آورد و پنج گاتهای زرتشت را سرود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون خشم ، مستی ، خواب و تنبلی و مهمتر از همه دروغ را از میان ببرد.
سروش نابود کنندهی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن دو ایزد باستانی ایرانیان اعمال انسانها را میسنجد و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران کیفر میدهد.
او فرمانروای جهان است که بر تمامی کشورهای غربی و کشورهای شرقی فرمانروایی دارد. او نگهبان تن در جهان است و برای نگهبانی آفریدگان ،همواره بیدار و هوشیار بر گرد جهان میگردد.
جشن فروردینگان – جشنهای باستانی
تاریخچه جشن باستانی چهارشنبه سوری